|
مستند دانستنیها م۴ کارابیناز ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ام۴
پوکهٔ فشنگ خارج شده از ام۴. نارنجک‌انداز ام۲۰۳ به قسمت زیرین لوله متصل شده‌است.
ام۴ کارابین(به انگلیسی: M4 carbine) به خانواده‌ای از کارابین‌های (انواع کوچک‌شده) تفنگ ام۱۶ گفته می‌شود که همگی الگوگرفته از اسلحهٔ ای‌آر ۱۵ به طراحی یوجین استونر در شرکت آرمالایت هستند. ام۴ کارابین در واقع نوع کوتاه‌شده و سبک‌شدهٔ تفنگ تهاجمی ام۱۶آ۲ است و با آن ۸۰ درصد اشتراک قطعات دارد. تولید ام۴ در سال ۱۹۹۴ در شرکت کلت آغاز شده و هم‌اکنون به همراه‌ام۱۶آ۴ سلاح سازمانی اصلی ارتش آمریکاست و در بیشتر واحدها جای مدل قدیمی‌تر ام۱۶آ۲ و سلاح کمری برتا ام۹ را گرفته‌است. امتیازهای ام۴ با انواع معمولی ام۱۶ شامل اندازه کوچکتر و جمع و جورتر (۸۴ سانتی‌متر در مقایسه با ۱۰۰ سانتی‌متر با قنداق گشوده) و وزن سبک‌تر (۲٫۸۸ کیلو در مقایسه با ۳٫۲۶ کیلو وزن خالی ام۴ و ام۱۶)، لوله کوتاهتر (۳۷ سانتی‌متر در مقایسه با ۵۰٫۸ سانتی‌متر)، و قنداق قابل تنظیم و چندوضعیتی می‌شود. در مقابل به دلیل خصوصیاتی همچون شتاب کمتر گلوله (۸۸۴ متر بر ثانیه در مقابل ۹۴۸ متر بر ثانیه)، صدای بیشتر و فشار بیشتر بر روی برخی بخش‌های تفنگ به دلیل کوتاهی لوله و سیستم گاز و همچنین احتمال بیشتر داغ کردن نسبت به‌ام۱۶ مورد انتقاد قرار گرفته‌است. محتویاتویژگیهااین جنگ‌افزار با عملکرد گاز باروت بازمسلح می‌شود، با هوا خنک می‌شود و دارای قنداق جمع‌شونده است. کلید گزینش آتش این سلاح دارای حالت‌های نیمه‌خودکار و شلیک سه گلولهٔ پی‌درپی میباشد. همچنین این اسلحه قابلیت نصب نارنجک‌انداز ام۲۰۳ را نیز داراست. وزن آن در حالت خالی ۲٫۸۸ کیلو و با خشابی سی‌فشنگه ۳٫۱ کیلوگرم است. درازایش با قنداق باز ۸۴۰ میلی‌متر و با قنداق جمع‌شده ۷۵۶ میلی‌متر، برد مؤثر آن ۵۰۰ متر در نشانه‌گیری نقطه‌ای و تا ۶۰۰ متر در نشانه‌گیری محیطی، شتاب گلوله در هنگام خروج از لوله ۸۸۴ متر بر ثانیه و نرخ آتش تئوریک آن ۷۰۰ تا ۹۵۰ گلوله در دقیقه میباشد. در سال ۲۰۰۵ قیمت خرید هر قبضه‌ام۴ توسط ارتش آمریکا از شرکت کلت به همراه تجهیزات جانبی ۱۴۴۶ دلار بوده‌است.[۱] به‌کارگیرندگان
ام۴ به همراه دوربین نبرد نزدیک ام۶۸
تجهیزات جانبی ام۴
از بالا: ام۱۶ آ۱، ام۱۶ آ۲، ام۴ و ام۱۶ آ۴
سرباز آیساف در ولایت کنر افغانستان
افسر هندی در حال تمرین با ام۴
منابع
Wikipedia contributors، "M۴ carbine،" Wikipedia، The Free Encyclopedia، http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=M4_carbine&oldid=440414895 (accessed July ۲۰، ۲۰۱۱). جستارهای وابستهدو شنبه 4 اسفند 1393برچسب:, :: 18:33 :: نويسنده : danieleh
یرباس ای۳۸۰از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از ایرباس-۳۸۰)
برای دیگر کاربردها، ۳۸۰ (ابهام‌زدایی) را ببینید.
ایرباس ای۳۸۰ بزرگترین هواپیمای مسافربری جهان
ایرباس ای۳۸۰، (به انگلیسی: Airbus A380) هواپیمای مسافربری پهن‌پیکر، چهار موتوره و دواشکوبه میباشد، که توسط شرکت ایرباس طراحی و ساخته شده‌است. این هواپیما هم‌اکنون بزرگترین هواپیمای مسافربری جهان به‌شمار می‌آید. ساخت ایرباس ای۳۸۰ از سال ۱۹۹۶ با پروژه‌ای به‌نام ای۳ایکس‌ایکس آغاز گردید و از سال ۱۹۹۸ با نام کنونی شناسانده شد.[۳] نخستین بار در ۲۷ آوریل ۲۰۰۵ به صورت آزمایشی از تولوز فرانسه به پرواز در آمد و دو سال پس از آن در ۲۵ اکتبر ۲۰۰۷ نخستین پرواز بازرگانی آن، از سنگاپور به مقصد سیدنی، برای شرکت هواپیمایی سنگاپور انجام شد. ایرباس ای۳۸۰ توانایی جابجایی شمار زیادی مسافر دارد و کاربرد آن در سفرهای بین‌المللی و مسافت‌های طولانی است. شمار صندلی آن در مدل استاندارد با سه کلاس مسافربری، بالغ بر ۵۲۵ نفر است. در مدل‌هایی که تنها دارای یک کلاس اقتصادی هستند، این گنجایش تا ۸۵۳ نفر نیز، قابل گسترش میباشد. علیرغم ابعاد عظیم این هواپیما، ای۳۸۰ براساس ابعاد عرف و استوانه‌ای شکل، همانند بوئینگ ۷۴۷ ساخته شده و بدنهٔ آن، تنها اندکی از بوئینگ ۷۴۷ پهن‌تر است. در نمای ظاهری، ای۳۸۰ دارای بال‌هایی است که در قسمت پائین بدنه نصب شده‌اند (Low-Mounted) و اندکی متمایل به عقب هستند و چهار نقطه برای اتصال موتور در آنها پیش‌بینی شده‌است. قسمت ارابهٔ فرود هواپیما، مشتمل بر ۲۲ عدد چرخ است، که نحوهٔ جاگذاری آنها، مشابه چرخ‌های بوئینگ ۷۴۷ و بوئینگ ۷۷۷ میباشد. این نوع طراحی در قسمت ارابهٔ فرود، با اغلب باندهای فرود در فرودگاه‌های بزرگ، سازگاری دارد. با این حال، مساحت عظیم بالهای هواپیما، این نیاز را در اغلب فرودگاه‌های بزرگ پدید می‌آورد، که عرض باندهای خود را افزایش دهند تا دو هواپیمای ای۳۸۰ در کنار یکدیگر، بتوانند عبور نمایند. محتویاتتاریخچه
مراسم معرفی نخستین نمونه هواپیمای ایرباس ای۳۸۰
پس از گذشت بیش از ۲۰ سال از ورود هواپیمای موفق بوئینگ ۷۴۷ به خدمت، نیاز به ساخت هواپیمایی جدیدتر و به‌روزتر احساس میشد، که از پیشرفت‌های عمده در فناوری طراحی، مواد و روش‌های جدید ساخت استفاده نماید. در اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی، شرکت‌های هواپیماسازی ایرباس با طرح ای۳ایکس‌ایکس و بوئینگ با طرح ۷۴۷ایکس و مکدانل داگلاس با طرح ام‌دی-۱۲ فعالیت خود را برای ورود به این بازار آغاز کردند. طرح ام‌دی-۱۲ پس از مدتی به علت شکست در بازاریابی توسط مکدانل داگلاس کنار گذاشته شد و پس از خریده شدن این شرکت توسط بوئینگ در سال ۱۹۹۷، عملاً مکدانل داگلاس از دور رقابت‌ها خارج شد. هدف شرکت ایرباس برای پروژه‌ای۳ایکس‌ایکس در ابتدا تولید هواپیمای غول‌پیکر جدیدی بود، که هزینهٔ عملیاتی‌اش ۱۵٪ درصد از هزینه‌های عملیاتی بوئینگ ۷۴۷-۴۰۰ کمتر باشد. در همین حال طرح ۷۴۷ایکس شرکت بوئینگ برای رقابت با ایرباس عبارت بود، از اعمال تغییراتی بر روی هواپیمای ۷۴۷ مدل ۴۰۰ که منجر به افزایش ظرفیت مسافر و کاهش هزینه‌های عملیاتی گردد. بنای طرح بر این بود، که برای کاهش هزینه‌های پژوهش و طراحی، از بالهای موجود ۷۴۷، کابین خلبان و طراحی داخلی هواپیمای بوئینگ ۷۷۷ استفاده شود. برنامه بوئینگ برای پیشبرد طرح ۷۴۷ایکس با موفقیت چندانی همراه نبود؛ اختلاف طرح جدید بوئینگ با سلف خود، به اندازه‌ای نبود که شرکت‌های هواپیمایی را به سرمایه‌گذاری روی آن ترغیب نماید. به این ترتیب بوئینگ در سال ۲۰۰۱ پروندهٔ طرح ۷۴۷ را برای همیشه بست و فعالیت‌های شرکت را، بر روی دو طرح متمرکز کرد: بهینه‌سازی بوئینگ ۷۴۷-۴۰۰ و پژوهش روی ساخت هواپیماهای کوچکتر با بُرد بلند که نهایتاً به ساخت هواپیمای بوئینگ ۷۸۷ منجر شد. بحران مالی جنوب شرق آسیا در اواخر دهه ۱۹۹۰، شرکت ایرباس را وادار کرد، که طرح ای۳ایکس‌ایکس را به نحوی تغییر دهد، که هزینه‌های عملیاتی آن تا ۲۰٪ درصد کمتر از هزینه‌های عملیاتی بوئینگ ۷۴۷-۴۰۰ باشد، تا شرکت‌های هواپیمایی را تشویق کند، که برای صرفه‌جویی در هزینه‌های جاری، از طرح ایرباس پشتیبانی کنند. طرح نهایی ایرباس منجر به تولد نخستین هواپیمای مسافربری کاملاً دو طبقه شد. این هواپیما همچنین از مزایایی چون کاهش قابل ملاحظه مصرف سوخت، استفاده از فناوری‌های جدید در ساخت مواد کامپوزیت، پیشرانه‌های مدرن و کاهش هزینه‌های نگهداری، نسبت به هر صندلی، برخوردار است. طرح ای۳ایکس‌ایکس در نهایت بهای۳۸۰ تغییر نام داد. ای۳۸۰ که بزرگترین هواپیمای مسافربری جهان است، با گنجایش ۵۵۵ صندلی و با بردی معادل هشت هزار ناتیکال مایل بدون توقف، برای نخستین بار در آوریل ۲۰۰۵ به پرواز در آمد. این هواپیما در سال ۲۰۰۲ وارد مرحله تولید گشته و تولید اولین نمونه تجاری هواپیمای ایرباس ای۳۸۰ از ماه مه سال ۲۰۰۴ آغاز شد. اولین پرواز این هواپیما نیز چندی بعد، با موتورهای رولزرویس انجام پذیرفت و از اواخر سال ۲۰۰۷ وارد خدمت ناوگان هوایی شرکت هواپیمایی سنگاپور و سایر شرکت‌های سفارش دهنده گردید.
انواع شناخته شده
بار هواپیمای ایرباس ای۳۸۰-۸۶۱ مخصوص هواپیمایی امارات
ای۳۸۰-۷۰۰نمونهٔ اولیه‌ای که با نام ای۳ایکس‌ایکس-۵۰ یا ای۳ایکس‌ایکس-۵۰آر شناخته میشد و برای برد پروازی بیشتر، ولی با تعداد مسافر ۴۸۱ نفر پیشنهاد شده بود. ای۳۰۰-۸۰۰نمونهٔ اولیه‌ای که پیشتر ای۳ایکس‌ایکس-۱۰۰ شناخته میشد و اولین مدل ساخته شده بر اساس حمل تعداد ۵۵۵ مسافر است. ای۳۸۰-۸۰۰سی۷نمونه‌ای که بر اساس حمل مسافر و بار بر اساس مدل ای۳۸۰-۸۰۰ پیشنهاد شد و دارای ۷ سکوی حمل بار بود. ای۳۸۰-۸۰۰سی۱۱نمونه‌ای که بر اساس حمل ترکیبی از مسافر و بار پیشنهاد شد و دارای ۱۱ سکوی حمل بار بود. ای۳۸۰-۸۰۰افمدلی که در ابتدا به نام ای۳ایکس‌ایکس-۱۰۰اف شناخته میشد و بر اساس مدل ای۳۸۰-۸۰۰ برای حمل بار در نظر گرفته شده بود و دارای ۲۵ سکو در طبقهٔ فوقانی، ۳۳ سکو در طبقهٔ اصلی و ۱۳ سکوی حمل بار در طبقهٔ زیرین بود. ای۳۸۰-۸۰۰آرمدلی بر اساس ای۳۸۰-۸۰۰ ولی با برد پروازی بیشتر و دارای ظرفیت حمل ۵۵۵ مسافر. ای۳۸۰-۸۰۰اسمدلی بر پایه ایرباس ای۳۸۰-۸۰۰ میباشد، که برد پروازی در آن، کاهش یافته است. ای۳۸۰-۹۰۰در ابتدا با نام ای۳ایکس‌ایکس-۲۰۰ شناخته میشد و دارای بدنه‌ای کشیده‌تر برای حمل ۶۵۶ مسافر است. ای۳۸۰-۹۰۰اسمدلی بر پایه ایرباس ای۳۸۰-۹۰۰ میباشد، که برد پروازی در آن، کاهش یافته است. پیشرانه‌ها
موتور جت ایرباس ای۳۸۰ ساخت شرکت رولزرویس
این هواپیما توسط چهار دستگاه موتور جت نیرودهی می‌شود، که هر یک حداکثر ۷۰٬۰۰۰ پوند نیرو تولید می‌کنند. بسته به نوع سفارش، این هواپیما به موتورهای بریتانیایی رولزرویس (Rolls-Royce Trent 900) یا موتورهای آمریکایی ساخت شرکت‌های جنرال الکتریک و پرات اند ویتنی (Engine Alliance GP7000) مجهز می‌شوند. به وسیله این موتورها، عملیات برخاست میتواند در باندی تقریباً به طول ۳ کیلومتر در سطح دریا در دمای ۱۵ درجه بالای صفر با حداکثر وزن انجام پذیرد. هر یک از این موتورها در مقاسیه با موتورهای هواپیمای بوئینگ ۷۴۷ حدود ۷٬۰۰۰ پوند بیشتر قدرت دارند، که البته با توجه به وزن بیشتر هواپیمای ایرباس ای۳۸۰ که به مراتب از جامبوجت بالاتر است چنین مسئله‌ای طبیعی جلوه می‌کند. کابین خلبان
کابین خلبان شیشه‌ای در هواپیمای ایرباس ای۳۸۰
هواپیمای ای۳۸۰ دارای کابین خلبان شیشه‌ای و مشابه سایر مدلهای ایرباس است. اندازه صفحه‌های نمایشگر اطلاعات بین ۱۵ تا ۲۰ سانتی‌متر (۶ تا ۸ اینچ) است. ابزارهای ناوبری تمام اوتوماتیک هستند. کابین خلبان ایرباس ای۳۸۰ دارای دوربین نمایش هواپیما از بیرون٫ صفحه کلید و دارای سیستم پیشرفته ناوبری و جهت‌یابی است. فرودافزار
ارابه فرود مرکزی هواپیمای ایرباس ای۳۸۰
ارابه‌های فرود این هواپیما شامل ۲۲ چرخ و ساخت شرکت گودریچ است که شامل دوپایه زیر بال هر یک با ۴ چرخ، دوپایه مرکزی زیر بدنه هر بک با ۶ چرخ، و دو چرخ دماغه هواپیما است. این هواپیما میتواند دور ۱۸۰ درجه‌ای را در مسافتی به طول ۵۶٫۵ متر انجام دهد، که ۳٫۵ متر از ۶۰ متر استاندارد ابعاد فرودگاه‌ها کمتر است. بالاترین سرعت عملیاتی هواپیمای ایرباس ای۳۸۰ حدود ۱٫۰۶۲ کیلومتر بر ساعت و برد آن هشت هزار مایل دریایی یا پانزده هزار کیلومتر با بیشترین تعداد مسافر است. زمان بارگیری کامل در فرودگاه یا پایانه هوایی مرکزی شامل پیاده کردن مسافران، تمیز کردن محیط داخلی هواپیما، سرویس‌های دیگر و سوار کردن مسافران برای پرواز بعدی حداقل ۹۰ دقیقه به طول می‌انجامد. مشخصات
مقایسه ۴ مدل از بزرگترین هواپیماهای مسافربری
مدل‌ها
چیدمان صندلی‌ها در هر دو طبقه
دانستنیها
اغلب فرودگاه‌ها، می‌بایست دالان‌های عبور مسافرین و بارها را افزایش دهند، تا بتوانند تعداد عظیم مسافران ای۳۸۰ و بار آنها را جابه‌جا نمایند؛ بنابراین، تعداد قابل‌توجهی از فرودگاه‌های مهم جهان، می‌بایست میلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری در جهت این بهبودسازی‌ها، تا قبل از ورود به خدمت رسمی ای۳۸۰ به انجام رسانند. اما مشکلات تامین بودجه جهت انجام این بهینه‌سازی‌ها در برخی فرودگاه‌ها، یک مشکل بسیار جدی برای کاربران ای۳۸۰ پدید خواهد آورد. با توجه به‌اینکه همه زیرساخت‌های لازم پیش‌از فرود ایرباس ۳۸۰ می‌بایست در فرودگاه‌ها فراهم‌شده‌باشد، فرودگاه امام‌خمینی تهران، در خبری که ۰۷ مهر ۱۳۹۳ منتشرشد توانست چهل‌ودومین فرودگاه دنیا در پذیرش این هواپیما باشد.[۴][۵] قسمت درونی ای۳۸۰ دارای یک پیکربندی معمول جهت صندلی‌های مسافران است. دو طبقهٔ بالایی جهت مسافران و طبقهٔ زیرین، جهت جاگذاری اسباب و اثاثیه درنظر گرفته شده‌است. در این هواپیما همچنین مکان‌هایی خاصی برای استراحت، خواب، خرید و تفریح پیش‌بینی شده است؛ هر چند بعید به نظر می‌رسد که شرکت‌های هوایی، به دلائل اقتصادی، وجود چنین مکان‌هایی را قبول نمایند. کابین و قسمت‌های کنترل پرواز ای۳۸۰ شباهت زیادی به مدلهای ای۳۳۰ و ای۳۴۰ دارد، بنابراین خلبانان مدلهای قبلی ایرباس، با اندکی آموزش، به راحتی می‌توانند به درون کابین هواپیمای جدید ایرباس قدم گذارند. از این گذشته، کابین هدایت هواپیما، در مکانی بین طبقهٔ فوقانی و طبقهٔ اصلی واقع شده‌است و در ارتفاعی قرار گرفته‌است که برای خلبانان، قابل قیاس با هواپیماهای کوچکتر است. تاریخ‌های مهم
جستارهای وابستهپانویس
منابعدو شنبه 4 اسفند 1393برچسب:, :: 18:10 :: نويسنده : danieleh
کهید اف-۱۱۷ نایتهاوکاز ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از اف-۱۱۷ نایت‌هاوک)
مختصات: ۳۶°۱۳′۳۸.۰۰″ شمالی ۱۱۵°۳′۳۳.۲۸″ غربی
نایت هاوک اف-۱۱۷ (به فارسی باز شب) هواپیمای ضربتی (حمله زمینی) تک سرنشین و دو موتوره است که توسط شرکت لاکهید برای نیروی هوایی ایالات متحده ساخته شد و اولین هواپیمای ساخته شده بر اساس فناوری رادار گریزی است. 
اف-۱۱۷ در حال تاکسی کردن
نمایشی از پرواز اف-۱۱۷
پروژه این هواپیما پس از دوره‌ای از آزمایشهای پروازی توام با شکست به موفقیت رسید و اولین نمونه قابل پرواز در سال ۱۹۸۲ تحویل داده شد. وجود این هواپیما در سال ۱۹۸۸ به طور رسمی تایید شد و تولید آن در سال ۱۹۹۰ متوقف شد. محتویاتطرح اف-۱۱۷در سال ۱۹۷۴ ایده این هواپیما توسط آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته وزارت دفاع آمریکا به بخش پروژه‌های سری لاکهید معروف به اسکانک وورکز داده شد. به این صورت که هواپیمایی طراحی شود که با انعکاس کمترین میزان نور، امواج رادار و امواج مادون قرمز یا فرو سرخ در برابر سیستمهای هشدار الکترونیکی دشمن پنهان بماند. نمای این هواپیما مثلثی شکل بوده و دمهای به عقب برگشته با زاویه‌ای باز دارد. سطح این هواپیما با صفحات صافی پوشیده شده که امواج راداری را از فرستنده دور کرده و همچنین از موادی پوشیده شده که امواج راداری را جذب کند. اف-۱۱۷ توسط دو موتور توربوفن جنرال الکتریک نیرو میگیرد که جهت کاهش امواج مادون قرمز فاقد پس‌سوز بوده و لذا پرواز با سرعت ماورای صوت را برای هواپیما میسر نمی‌سازد. مهمات هواپیما شامل بمبهای لیزری و موشکهای ضدرادار و مادون‌قرمز داخل هواپیما حمل می‌شوند. با استفاده از تجهیزات دیجیتال و ماهواره این هواپیما برای ناوبری احتیاجی به رادار خود ندارد. سوابق جنگیبیشترین نقش این هواپیما در جنگ اول خلیج فارس بود که در طی آن عملیاتهای مهم زیادی را با موفّقيّت انجام داد. در این جنگ شاهین شب بسیار موفق, دقیق و هوشمندانه عمل کرد بطوری که اهدافی در عمق بغداد را علیرغم وجود بیش از 2000 پدافند هوایی فشرده نیروهای عراقی, شناسایی و منهدم نمود یا اطلاعات و موقعیت آنها را برای سایر جنگنده ها جمع آوری و ارسال نمود. سوانحتاکنون دو سانحه مهم باعث سقوط دست کم دو فروند اف-۱۱۷ گشته است:
منابع
میل می-۲۴ از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از میل-۲۴)
میل-۲۴ (به روسی: Миль Ми-۲۴) (نام‌گذاری ناتو: Hind) نوعی بالگرد تهاجمی سنگین روسی است. میل-۲۴ علاوه بر آن‌که به چندین تیربار و جایگاه‌های حمل راکت و موشک مجهز است، ظرفیت حمل ۸ سرباز مسلح را هم داراست و در واقع یک هلیکوپتر ترابری نیز محسوب می‌شود و از این نظر قابل مقایسه با هیچ بالگرد جنگنده دیگری نیست. این بالگرد زره‌پوش دوموتوره در شرکت میل طراحی شده و از سال ۱۹۷۲ مورد استفاده اتحاد جماهیر شوروی و وارثان آن و بیش از ۳۰ کشور دیگر دنیا قرار گرفته‌است. خلبانان شوروی به این بالگرد لقب «تانک پرنده» را داده‌اند. لقبی که اشاره به قدرت آتش فوق‌العاده بالا، و استقامت و حفاظت زرهی مناسب این بالگرد اشاره دارد. مدلهای صادراتی میل-۲۴ از قابلیت‌های کمتری نسبت به مدلهای مورد استفاده شوروی و هم‌پیمانان نزدیک شوروی برخوردارند و میل-۲۵ و میل-۳۵ نامیده می‌شوند. محتویاتطراحی و توسعه
میل-۲۴آ
موشک ضد تانک فلانگا
در اوایل دهه ۶۰ میلادی برای طراح شرکت میل ( میخائیل لیونتیویچ میل ) این موضوع روشن شده بود وسایل جنگی پرنده حامل پیاده نظام در آینده روند پیشرفت در میدان جنگ خواهند بود، وسیله ای که هم توانایی آتش پشتیبانی و هم انجام ماموریتهای حمل ونقل پیاده نظام رابتواند انجام دهد. اولین بار میخائیل میل از این ایده که در اندازه یک مدل واقعی ساخته شده بود در سال ۱۹۶۶ در وزارتخانه هواپیما سازی جایی که سر طراح آن بود پرده برداری کرد که این مدل به نام وی-۲۴ بر روی یک مدل دیگر (وی ۲۲) که هیچگاه پرواز نکرد طراحی شده بود. وی-۲۴ یک قسمت برای حمل ۸ سرباز داشت که آنها پشت به پشت هم مینشستند و همچنین یک ست بال کوچک که در بالای قسمت عقب جایگاه حمل سربازان قرار داشت که توانایی حمل بیشتر از ۶ راکت راداشت و همینطور یک تفنگ دو قلو GSh-23L cannon که در قسمت دماغه نصب میشد. میل طرح خود را به سرفرماندهی نیروهای مسلح شوروی مطرح کرد ، و در حالی که حمایت گروهی از استراتژیستها رو جلب کرده بود این طرح با مخالفت تعدادی از اعضای ارشدتر وزارت دفاع که عقیده داشتن سلاح های سنتی بهتر از طرح های جدید هستند روبرو شد.میل طرح خود را به وزیر دفاع آن زمان Andrey A. Grechko مطرح کرد تا این طرح را با یک هیئت کارشناسی مورد بررسی قرار دهند.وقتی نظرات کارشناسان با هم جمع شد در نهایت پیشنهاد طراحی یک هلیکوپتر برای پشتیبانی میدان جنگ داده شد . با توجه به نمایش عمکلکرد و پیشرفت هلیکوپترهای تهاجمی امریکا در طول جنگ ویتنام ، دکترین شوروی به سمت حمایت از داشتن هلیکوپترهای مسلح تغییر کرده بود ، که تاثیر مثبتی بر حرکت روبه جلو در طراحی میل-۲۴ داشت.[۱] طراحان میل دو نمونه در اندازه واقعی طراحی کردند:یک طرح یک موتوره به وزن ۷ تن و دیگری طرح دو موتوره به وزن ۱۰.۵ تن که هر دو از موتور توربوشفت ۱۷۰۰ اسب بخار ایزوتوو تی وی ۳ استفاده میکردند.طرح موتور دو قلو ی میل بعدها به عنوان طرح مورد علاقه هلیکوپترهای نظامی در آمد.بعدها تغییرات زیادی در طرح میل ایجاد شد که از جمله نصب توپ سنگین ۲۳ میلیمتری که به صورت چرخشی شلیک میکرد در زیر جایگاه افسر جنگ افزار همچنین استفاده از موشکهای ضد تانک فلانگا. کار مفصل طراحی در اوت سال ۱۹۶۸ با رمز کد زرد ۲۴آغاز شد. طرح کامل در اندازه واقعی در فوریه سال ۱۹۶۹ ساخته مورد بررسی و موافقت قرار گرفت.تست پروازی در ۱۵ سپتامبر همان سال در حالت ایستا و چهار روز بعد اولین پرواز کامل انجام شد.در ۳۱ ژانوییه ۱۹۷۰ میخاییل میل درگذشت اما طرح با کمک همکاران او ادامه پیدا کرد.موافقت کامل عملکرد طرح در ژوئن ۱۹۷۰ انجام شد و برای ۱۸ ماه طرح در حال گذراندن تست های پروازی بود.تغییرات انجام شده باعث استحکام ساختار و کم کردن ارتعاشات طرح شد،برای رسیدن به سرعت بیشتر بالها با زاویه بر روی بدنه نصب شدند ، موشکهای ضد تانک فلانگا از بدنه به نوک بالهای حامل تسلیحات منتقل شدند ، پروانه دم از سمت راست به چپ منتقل شد و سمت چرخش آن از رو به جلو به رو به عقب تغییر کرد که باعث استحکام پروازی طرح میشد.تغییرات بسیار برای رساندن به مرحله تولید تا اواخر سال ۱۹۷۰ انجام شد تا در نهایت مدل آ میل-۲۴ ساخته شد و سال بعد نیز به انجام تستهای جنگ افزارها و سامانه های مربوط به کابین میل-۲۴ کا شامل بزرگتر شدن کابین ، جدا کردن خلبان و مسئول جنگ افزار از کنار هم به پشت سر هم ( مسئول جنگ افزار در جلو و خلبان در کابین عقب)قرار دادن سایت جدید نشانه روی برای بهبود شلیک با توپ اصلی .در نهایت میل-۲۴ به طور رسمی در سال ۱۹۷۲ وارد زرادخانه ارتش شوروی شد.[۲] مدل آ و بی داری کابین یک پارچه است که بعدها و از مدل دی به بعد دماغه میل دوباره طراحی شد و کابین خلبان و مسئول جنگ افزار کاملا از هم جدا شدند و به شکل حبابی به صورت پشت سر هم ساخته شدند .هر کدام از بالها دارای سه جایگاه حمل تسلیحات هست که شامل غلاف موشکهای غیر هدایت شونده، بمب و موشکهای ضد تانک هدایت شونده میباشد.در سال ۱۹۷۵ موشکهای فلانگا با موشکهای جدید ضد تانک اشتورم( 9K114 Shturm) جایگزین شدند. بدنه میل-۲۴ میتواند از سرنشینان خود در برابر گلوله های ۱۲/۷ میلیمتری محافظت کند، همینطور پره های ۵ پر ساخته شده از تیتانیوم نیز در مقابل گلوله های ۱۲/۷ میلیمتری مقاوم میباشند.[۳]کابین میل در برابر سلاح های بیولوژیک و شیمیایی مقاوم است. NBC conditions این بالگرد در نمونه‌های مختلف و برای رسیدن به اهداف گوناگون به مدت ۲۰ سال در کارخانه‌های واقع در شهر «ارسنبوی» و «راستوف» روسیه به تعداد ۲۳۰۰ فروند ساخته شدند. در سال ۱۹۹۲ تولید و مونتاژ این بالگردها متوقف شد. این بالگردها به آهستگی از ارتش روسیه کنار گذاشته و بالگردهای کاموف-۵۰،میل-۲۸ و کاموف-۶۰ جایگزین آنها می‌شوند.[۴] خصوصیات پروازی
میل-۲۴پی
در طراحی میل به عامل سرعت بسیار توجه سده بود و درسال ۱۳ آگوست ۱۹۷۵ میل-۲۴ توانست رکورد سرعت ۳۳۲.۶۵ کیلومتر در ساعت را به نام خود ثبت کند.[۵]در ۲۱ سپتامبر ۱۹۷۸ میل-۲۴ رکورد قبلی خود را با رسیدن به سرعت ۳۶۸.۴ کیلومتر در ساعت شکوند که این رکورد در سال۱۹۸۶ به وسیله هلیکوپتر لینکس انگلیسی شکسته شد.[۶] تاریخچه عملیاتیجنگ ایران و عراق
میل-۲۵ عراقی
یک فروند میل-۲۵ که در خرداد ۱۳۶۱ در عملیات بیت المقدس به غنیمت هوانیروز ایران درآمد و هم‌اکنون در باغ موزهٔ نظامی سعدآباد نگهداری می‌شود.
عراق در سال ۱۹۷۷ برای نخستین بار ۱۲ فروند میل-۲۵ (مدل صادراتی میل-۲۴) را سفارش داده بود که تا پیش از شروع جنگ با ایران هشت فروند آن به ارتش عراق تحویل شده و یکی از آنها ۱۵ روز قبل از شروع رسمی جنگ توسط یک اف-۱۴ ایرانی سرنگون شده بود. در طول جنگ هشت‌ساله عراقی‌ها در چندین سفارش جداگانه تعداد بیشتری میل-۲۵ را سفارش دادند. هرچند روس‌ها در تحویل این بالگردها به عراق بسیار کند عمل میکردند چون خودشان نیاز مبرمی به میل‌های بیشتر برای حمایت از نیروهای خود در جنگ افغانستان داشتند. در تابستان سال ۱۳۶۱ وقتی که جنگ ایران و عراق به اوج خود رسید حدود ۲۰ بالگرد میل-۲۵ در عراق فعال بود. این بالگردها در اختیار یکی از واحدهای هوانیروز عراق قرار داشت که از تواناترین و وفادارترین خلبانان به حکومت تشکیل میشد. این واقعیت که همواره دو فروند از این بالگردهای جنگنده در نزدیکی بغداد مستقر بودند و تحرکات رهبران ارشد عراق را زیر نظر داشتند از اعتماد نظام سیاسی عراق به خلبانان این واحد حکایت دارد. عراقی‌ها هیچگاه میل-۲۵ را یک بالگرد «ضد تانک» واقعی نمی‌دانستند بلکه ترجیح می‌دانند از آن به عنوان بالگرد جنگی ِ ترابری استفاده کنند. به همین جهت آنها هیچوقت به موشکهای ضد تانک پیشرفت روسی یعنی آتی-۶ مسلح شدند و در واقع اصلاً این موشک در طول جنگ با ایران به عراق فروخته نشد. میل‌ها حتی به موشکهای ای‌تی-۴ هم مجهز نشدند، البته عراقی‌ها تمایل به استفاده از این موشک داشتند اما آتش عقبه شدید این موشک و این نکته که بالگردهای میل-۲۵ عراقی (و همینطور میل-۸ها) سیستم دید تثبیت‌شده‌ای برای توپچی بالگرد نداشتند باعث شد تا در تمام طول جنگ موشکهای کند و ضعیف و منسوخ ای‌تی-۲ تنها سلاح هدایت شونده میل-۲۵های عراقی باشد و البته حتی همین موشک هم بسیار به ندرت بر روی میل-۲۵ها قرار می‌گرفت. با این اوصاف طبیعی بود که وظیفه این بالگردها حمله به تانک‌های ایرانی نباشد. میل-۲۵ با قدرت آتش مهیب خود و زره مناسبی که از آن در میدان جنگ حفاظت میکرد، جنگ‌افزار مناسبی برای سرکوب پدافند هوایی و توپخانه ایرانی‌ها بود. مسلسل‌ها و راکت‌های متعدد و میزان قابل توجه مهماتی که این تانک‌های پرنده با خود حمل میکردند به آنها قدرت وارد کردن خسارات شدید را به نیروهای زمینی ایران می‌بخشید. اما بالگرد تهاجمی دیگر عراقی‌ها یعنی غزال‌های فرانسوی مسلح به موشک هات بر عکس میل-۲۵ توانایی ضد تانک در خور توجهی داشتند. موشکهای هات غزال‌ها مثل موشکهای تاو کبراهای ایرانی از پس هر تانکی که رودرروی آنها قرار می‌گرفت بر می‌آمدند. اما مشکل غزال‌ها این بود که محافظت زرهی کافی برای انجام عملیات در محیط پرخطر جنگی را نداشتند. غزال‌های سبک در واقع طرز تفکر اروپایی‌ها در مورد شیوه کاربرد هلیکوپترها در نبردهای ضد تانک را به نمایش می‌گذاشتند و آسیب‌پذیری غزال‌ها در مقابل آتش پدافندی دشمن در طول این جنگ نادرستی این ایده را ثابت کرد. در تابستان ۱۳۶۱ عراقی‌ها از مستشاران نظامی آلمان شرقی دعوت کردند تا به آنها برای کاربرد موثرتر بالگردهای میل-۲۵ کمک کنند. عراقی‌ها به توصیه این مستشاران تاکتیک ساده اما فوق‌العاده مؤثری را ترتیب دادند که در آن نقاط قوت هر دو نوع بالگرد با هم ترکیب شده بود. بر اساس این تاکتیک هلیکوپترهای غزال و میل-۲۵ در گروه‌های شکارچی/قاتل به جنگ نیروهای دشمن می‌رفتند. ابتدا میل-۲۵های عظیم‌الجثه حمله را آغاز کرده و با آتش راکت‌های ۵۷ م‌م خود پدافند هوایی ایرانی‌ها را از کار می‌انداختند. سپس نوبت به غزال‌ها می‌رسید که از سردرگمی قوای ایرانی استفاده کرده و با موشکهای هات خود تانک‌های ایرانی را یکی یکی از کار بیندازند. وقتی در سال ۱۳۶۱ در جنگ‌های میان شلمچه تا بصره سپاه پاسداران برای نخستین بار از تانک استفاده کرد این تاکتیک برای جلوگیری از پیشروی نیروهای ایرانی بسیار موثر واقع شد.[۷] میل-۲۵ها همچنین در جنگ ایران و عراق اولین جنگ‌های هلیکوپتر به هلیکوپتر تاریخ بشر را در مقابل کبراهای ایرانی به اجرا درآوردند. اولین جنگ در پاییز ۱۳۵۹ اتفاق افتاد که دو کبرای ایرانی با موشکهای تاو خود دو میل-۲۵ را سرنگون گرفتند. جنگ‌های کبراها با میل‌ها و غزال‌ها در طول جنگ بارها تکرار شد. افغانستانبالگردهای میل-۲۴ به طور گسترده‌ای در جنگ شوروی در افغانستان به پرواز درآمد. شوروی‌ها علاوه بر اینکه نیروهای خود را به این بالگرد مجهز کرده بودند تعداد زیادی میل-۲۴ هم در اختیار دولت جمهوری دمکراتیک افغانستان قرار دادند تا برای بمباران مواضع مجاهدین افغان از آنها استفاده کنند. بر اساس یکی از منابع ۹۰ فروند میل-۲۴آ بین سال‌های ۱۹۸۰ تا ۸۲ و ۶۱ فروند میل-۲۴ دی بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۹۱ در اختیار ارتش افغانستان قرار گرفت.[۸] که البته این به‌جز بالگردهای ارتش شوروی بود که به افغانستان اعزام شده بود. هرچند خلبان‌های افغان آموزش خوبی دیده بودند اما مجاهدین هم جنگجویان خبره‌ای بودند و بسیاری از میل-۲۴ها را سرنگون ساختند. در ژوئیه ۱۹۷۹ (تابستان ۱۳۵۸) برای اولین بار یک میل-۲۴ در میدان نبرد سرنگون شد، اما اوضاع زمانی بسیار برای بالگردهای روسی خطرناک شد که آمریکایی‌ها موشکهای گرمایاب ِ دوش‌پرتاب استینگر را در اختیار مجاهدین گذاشتند. میل-۲۴ و میل-۸های بزرگ با حرارت زیادی که از موتورهایشان برمی‌خاست، هدفی نه چندان دشوار برای این موشکهای پیشرفته و گران‌قیمت و در عین حال کوچک و سبک آمریکایی بودند. مجاهدین که لطمات زیادی را در طول جنگ از این بالگرد متحمل شدند، به میل-۲۴ لقب «ارابهٔ شیطان» را داده بودند. تانک‌های پرنده روسی به طور کلی در بین نیروهای زمینی بسیار محبوب بودند چون می‌توانستند در میدان نبرد باقی مانده و هرگاه که نیاز شد برای آنها آتش حمایتی و پوششی را فراهم کنند در حالی‌که جت‌های ضربتی پرسرعت فقط مدت کوتاهی را در میدان نبرد باقی مانده و خیلی سریع بایستی به پایگاه برگشته و دوباره سوخت‌گیری میکردند. سلاح مورد علاقه میل-۲۴ها راکت‌های ۸۰ میلیمتری اس-۸ بود چون راکت‌های ۵۷ م‌م اس-۵ سبک‌تر از آن بود که بتواند تاثیر جدی داشته باشد. غلاف‌های تیربار دولول ۲۳ میلیمتری که تیرباری کاملا مشابه با توپ مسلسل ضدهوایی معروف زو-۲۳-۲ بود، هم از انتخاب‌های مورد علاقه میل-۲۴ها در جنگ افغانستان به شمار می‌رفت. معمولا تعدادی راکت اضافی هم در داخل بالگرد حمل میشد تا پس از خالی شدن راکت‌ها بالگرد در میدان نبرد فرود آمده و سرنشینان آن دوباره پرتابگرهای راکتی را پر کنند. میل-۲۴ قادر به حمل ده عدد بمب آهنی ۱۰۰ کیلوگرمی هم بود که برای حمله به اردوگاه‌ها و سنگرها مناسب می‌نمود، اما برای اهداف مقاوم‌تر از چهار بمب ۲۵۰ یا دو بمب ۵۰۰ کیلویی استفاده میشد و در طول جنگ تعدادی از خلبان‌ها در رهاکردن دقیق بمب بر روی هدف مهارت خاصی پیدا کرده بودند. در مواردی هم از بمبهای انفجاری ترموبریک استفاده شد هرچند گاهی افسران بالگرد نمی‌توانستند به درستی مسافت ایمنی لازم را رعایت کنند و خودشان گرفتار موج انفجار وحشتناک این بمب‌ها می‌شدند. تجربه نبرد نشان داد که حمل سربازان با استفاده از میل-۲۴ چه مشکلاتی را به همراه می‌آورد. وجود سربازان در داخل بالگرد یک نگرانی مضاعف را برای خلبان‌ها و مسئولین رزم بالگرد ایجاد میکرد و آنها به طور کلی ترجیح می‌دادند با حداقل وزن پرواز کنند، به ویژه در عملیات‌هایی که در نقاط کوهستانی مرتفع افغانستان انجام میشد سبکی بالگرد اهمیت زیادی داشت و به همین جهت در بیشتر اوقات زره کوپهٔ حمل سرباز میل-۲۴ برداشته میشد. به طور کلی در جنگ افغانستان از میل-۸ برای حمل سربازان استفاده میشد و میل-۲۴ها آتش پشتیبان را برای آنها فراهم میکردند. البته حضور یک تکنسین در داخل بخش حمل سرباز میل-۲۴ که یک تیربار سبک را هم در اختیار داشته باشد، امتیازاتی را برای بالگرد به همراه داشت. این تیربار روی پنجره بالگرد نصب میشد و گاهی هم دو تیربار در پنجره‌های دو طرف قرار می‌گرفتند تا تیربارچی بتواند بدون نیاز به برداشتن تیربار از سمتی به سمت دیگر برود. این کار باعث میشد تا بالگرد بتواند پشت سر خود را هم تا اندازه‌ای زیر نظر داشته باشد. البته باز هم بالگرد هیچ سلاحی برای درگیری با اهدافی که دقیقا در سمت پشت آن قرار می‌گرفتند در اختیار نداشت، به همین جهت شرکت میل با نصب یک تیربار در قسمت پشت بدنه سعی کرد این ایراد را برطرف کند. اما این تجربه کاملا ناموفق بود چون دسترسی به تیربار پشتی برای مسلسل‌چی بسیار مشکل بود، چرا که در یک فضای بسیار بسته و پر از دود خروجی موتور و غیر قابل تحمل قرار گرفته بود. به طوریکه در یکی از نمایش‌های هوایی یک فرمانده چاق نیروی هوایی شوروی هنگام خزیدن به داخل این قسمت در آن گیر کرده بود. میل-۲۴ها در افغانستان علاوه بر حفاظت از حملات هلی‌برد و تهیه آتش پشتیبان برای عملیاتهای زمینی وظایف دیگری مثل حفاظت از کاروان‌های نظامی با شلیک راکت‌های نیزه‌ای به محل‌های احتمالی کمین مجاهدین و همچنین اجرای حملات ضربتی به اهداف از پیش تعیین شده را هم بر عهده داشتند و گاهی هم با تشکیل گروه‌های شکارچی-قاتل به مواضع مجاهدین حمله‌ور می‌شدند. گروه‌های شکارچی-قاتل حداقل با دو بالگرد و معمولاً در گروه‌های چهار یا هشت بالگردی انجام میشد و در آنها یک یا چند بالگرد حمله را آغاز کرده و دشمن را سردرگم میکردند تا بالگردهای دیگر اهداف ارزشمند دشمن را شکار کنند. مجاهدین پس از مدتی آموخته بودند که برای جلوگیری از حمله میل-۲۴ها در شب جابجا شوند و شوروی‌ها هم به افسران بالگردهای میل-۲۴ عملیات در شب را آموزش دادند. در عملیاتهای شبانه با شلیک منور اهداف احتمالی برای حمله روشن می‌شدند. این کار معمولا باعث فرار سریع مجاهدین میشد. 
پرواز یک فروند میل-۳۵ ارتش افغانستان به خلبانی یک مستشار نظامی مجارستانی در بهار ۲۰۱۰
بالگردهای میل-۱۷ و میل-۳۵ در جشن روز پیروزی ۲۸ آوریل ۲۰۱۰ در کابل
بالگردهای میل-۲۴ باوجود ماموریتهای موفقی که در جنگ افغانستان به اجرا درآوردند، خسارات زیادی را هم متحمل شدند. محیط پر گردو خاک و معمولاً گرم افغانستان به خودی خود محیط خشنی برای بالگردها و هواپیماها بود و به موتور هواگردها آسیب می‌رساند و آنها را به سرعت فرسوده میکرد. در ابتدای جنگ افغانستان تیربارها و توپ‌های ضدهوایی تنها سلاح‌های دفاعی مجاهدین در مقابل میل-۲۴ها و دیگر هواگردهای ارتش شوروی و جمهوری دمکراتیک افغانستان بودند. البته سلاح‌های با کالیبر کمتر از ۲۳ میلی‌متر معمولا صدمه خاصی را به به این بالگردهای زره‌پوش وارد نمی‌کردند. حتی شیشه‌های کابین خلبان میل-۲۴ هم به طور کامل در مقابل گلوله‌های ۱۲٫۷ م‌م (مثل گلوله تیربار دوشکا) مقاوم بود. شورشیان افغان همچنین از سلاح‌های دوش‌پرتاب و گرمایاب ساخت شوروی مثل سام-۷ و همینطور اف‌آی‌ام-۴۳ ردآی آمریکایی هم بهره می‌بردند. ایشان این موشکهای ضدهوایی سبک و کوتاه‌برد را از شوروی‌ها و دولت افغانستان به غنیمت گرفته یا از متحدین غربی خود دریافت کرده بودند. بسیاری از آنها هم از زرادخانه‌های اسرائیلی‌ها به افغانستان آمده بودند. اسرائیلی‌ها حجم عظیمی از جنگ‌افزارهای ساخت شوروی را در جنگ‌های خود با کشورهای عربی ِ متحد شوروی به غنیمت گرفته بودند و به آنها احتیاجی نداشتند. البته توانایی‌های محدود این موشک‌ها، عمر زیاد و شرایط نگهداری نامطلوب آنها و همینطور آموزش‌های ناکافی مجاهدین باعث شده بود تا کارایی چندانی نداشته باشند. افغان‌ها حتی از آرپی‌جی-۷، راکت‌اندازی که در اصل به عنون یک سلاح ضدتانک ساخته شده بود، هم برای حمله به میل-۲۴ها استفاده کردند که در مواردی موفق هم بود. البته با توجه به برد محدود و دقت ضعیف آرپی‌جی-۷ تلاش برای سرنگونی یک هلیکوپتر با استفاده از آن یک عملیات انتحاری محسوب میشد. سال ۱۹۸۶ بود که آمریکایی‌ها موشکهای گرمایاب ِ دوش‌پرتاب استینگر را در اختیار مجاهدین گذاشتند. استینگر قابلیت‌های بسیار بالاتری نسبت به سلاح‌های قدیمی داشت و ورود آن به صحنه جنگ به تضعیف روحیه شوروی‌ها و متحدین افغان آنها و تقویت روحیه گروه‌های ضد شوروی منجر شد و نوعی قدرت بازدارندگی را برای مجاهدین در مقابل نیروی هوایی دشمن ایجاد کرد. شیوه کار استینگر اینگونه بود که بر روی امواج فروسرخی که از هواگردها به ویژه خروجی موتور آنها برمی‌خاست قفل میشد و برخلاف سام-۷ و ردآی فریب پادکارهای معمول خلبان‌ها مثل پرتاب شعله‌های منحرف‌کننده را نمی‌خورد. البته روس‌ها هم بی‌کار ننشستند و با نصب سامانه‌های هشداردهنده موشک و پادکارهای پیشرفته‌تر بر روی بالگردهای میل-۲، میل-۸ و میل-۲۴ شانس خلبان‌ها را برای فرار از استینگر افزایش دادند. پخش‌کننده‌های گرما هم به خروجی موتور میل-۲۴ها اضافه شد تا اثر گرمایی بالگرد کاهش پیدا کند. تمهیدات تاکتیکی و تغییراتی در نظریه‌های جنگی هم برای مقابله با این موشک‌ها اتخاذ شد که تاثیرگذاری آنها را کاهش داد اما به کلی از بین نبرد. استینگرها فقط برای بالگردها خطرناک نبودند بلکه هواپیماها هم همواره در خطر حمله این موشکهای کوچک و دقیق قرار داشتند. شوروی‌ها از میل-۲۴ها برای حفاظت از جت‌های ترابری خود که به کابل می‌رفتند یا از آن برمی‌گشتند، در مقابل حمله استینگرها استفاده میکردند. در این ماموریت‌ها میل-۲۴ها خود را به خطر انداخته و با خود فریب‌دهنده‌های گرمایی را حمل میکردند تا موشکهای گرمایاب مجاهدین را کور کنند. منابع روسی در مجموع از دست رفتن ۷۴ هیلکوپتر را در طول جنگ افغانستان تایید کرده‌اند که از این تعداد ۲۷ فروند با استینگر و ۲ فروند با ردآی موشک قدیمی‌تر آمریکایی سرنگون شدند. پس از خروج شوروی از افغانستان و سقوط حکومت طرفدار شوروی این کشور تعدادی از بالگردهای میل-۲۴ به دست گروه‌های مختلف افغان افتاده و تعدادی از آنها در طول جنگ داخلی طولانی این کشور به پرواز درآمدند. خلبان‌های افغانی که به پاکستان پناهنده می‌شدند هم تعدادی از آنها را به این کشور برده و اینگونه چندین بالگرد میل-۲۴ به دست آمریکایی‌ها افتاد. ناوگان میل-۲۴های ارتش افغانستان، مثل تقریبا تمامی هواگردهای دیگر این ارتش، در دوران طالبان به تدریج از کار افتاد، اما تعداد کمی که در اختیار نیروهای ائتلاف شمال بود، با توجه به دسترسی آنها به قطعات یدکی و کمک‌های روسیه، عملیاتی باقی ماند. نیروی هوایی افغانستان پس از سقوط حکومت طالبان به بالگردهای روسی وفادار ماند و ۶ فروند بالگرد میل-۲۴وی را از جمهوری چک هدیه گرفت که با بودجه ناتو بهینه‌سازی شدند. این ۶ فروند اکنون به همراه ۴۰ فروند بالگرد هم‌خانوادهٔ میل-۸ که عمدتا بالگردهای دست دوم ارتش روسیه هستند و ۶ فروند بالگرد سبک آمریکایی ام‌دی ۵۳۰ ناوگان هلیکوپتری نیروی هوایی افغانستان را تشکیل می‌دهند.[۹] مشخصات
یک فروند میل-۲۴ که در اختیار مرکز آزمایش و سنجش ارتش آمریکاست.
مشخصات فنی
مشخصات پروازی
کابین خلبان میل-۲۴دی ارتش آلمان شرقی
مهمات و جنگ‌افزار
ترکیب سلاح‌های روی بالچهٔ یک میل-۲۴ لهستانی: غلاف تیربار دولول ۲۳ م‌م، پرتابگر راکت‌های ۸۰ م‌م (وسط) و دو موشک اشتورم
کاربران
میل-۲۴ پی‌ان نیروی هوایی روسیه
میل-۲۴ دی لهستانی
میل-۲۴ مجارستان در یک نمایش هوایی
میل-۳۵ «اکبر» نیروی هوایی هند
میل-۲۴های اوکراینی
میل-۲۴ نیروی هوایی ویتنام
کاربران سابقمنابع
درباره وبلاگ  آخرین مطالب پيوندها
برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان مستند و آدرس idanieleh.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد. ♣ نويسندگان
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
تبادل لینک هوشمند 